Winterslaap

Mensen die mij kennen, kennen mij als een vrolijk type. Altijd lachen, altijd in voor gezelligheid.
De mensen kennen mij nog van vóór 2011. Anders kennen ze mij van voorjaar tot eind oktober. Ontmoet je mij na 31 oktober voor het eerst dan is dat op zich al bijzonder. Ik ben namelijk verstopt. Onder een lange dikke jas met giga capuchon. En als het echt niet anders kan, ben ik verstopt onder een zorgvuldig samengestelde laag make-up. Niet duimendik maar zo mooi samengesteld dat je vergeet te kijken naar wie erachter zit. En dat is precies de bedoeling.

Er zit namelijk iemand achter die het liefst elders is. In de tropen. Of anders in een donkere grot met haardvuur om warm bij te blijven. Volgevreten, moe en voldaan van alle lekkers om een hele winter op te kunnen teren. Lekker knus onder een stapel warme dekens bij gebrek aan een dikke vacht. Ja het liefst zou ik een beer zijn. Dan kon ik lekker in winterslaap duiken en wakker worden wanneer het weer lente is. Wanneer het niet zo donker is buiten en de dagen langer worden. De zon die ook uit een winterslaap ontwaakt en iedere dag een beetje krachtiger wordt. Wanneer bloemen en planten laten zien dat diversiteit aan kleur het leven de moeite waard maakt. Wanneer jonge dieren vrij dartelen en spelen. Kleine kinderen die net leren lopen en nog van alles onder de indruk zijn te zien in een park en daar op een kleedje uren naar liggen kijken.

En dan die zomer die altijd te lang op zich laat wachten en te snel weer weg is. Die korte zomer die voorbij is wanneer ik net al mijn zomerspullen uit de koffer heb gehaald. Maar waarvan alle warme dagen hoop geven op een beter leven. Een leven waarin alles goed gaat, mensen begrip en geduld voor elkaar kunnen opbrengen. De warmte die je laat geloven dat het leven mooi is en alles kan. Dat er werk en geld in overvloed is. Dat geluk en gezondheid voor iedereen is. Dat de lange dagen genoeg tijd geven om te doen wat je moet èn wat je wilt.

Dan komt die ellendige regen die nooit alleen komt. Die komt met kou en harde wind. Die komt met veel meer dan 50 tinten grijs. Die regen, kou en wind waar zelfs de krachtige zon bang voor is. Die grauwe dagen waar mensen door veranderen. Geen geduld meer hebben, geen begrip meer kunnen opbrengen voor een ander. Mensen veranderen in grijze grauwe boze wolken waar een stortvloed van koude en kille woorden uit komt. De zon die ooit hun harten kon verwarmen, is gevlucht. De zon laat mij daarmee achter in een koude en kille omgeving vol mensen die het niets kan schelen hoe ik moet overleven. Hoe wie dan ook moet overleven.
2 keer in die koude kille tijd ontdooien mensen een heel klein beetje: tijdens de kerstdagen en tijdens de jaarwisseling. Dat komt doordat ze dan geen honger hebben en de alcohol hun binnenste tijdelijk verwarmt.

Het liefst zou ik een beer zijn en hou ik een winterslaap. Na een lange warme zomer waarin geluk, liefde, eten, drinken, gezelligheid, speelsheid, vriendelijkheid, begrip, geduld, tolerantie hoogtij vieren. Een warme zomer waarna ik moe maar voldaan met een gerust hart in slaap kan vallen en maandenlang kan teren op een volle maag met een glimlach op mijn gezicht. Die glimlach zit er nog wanneer ik samen met de zon ontwaak in de lente.