Ik haalde mijn kind van de buitenschoolse opvang donderdagavond. Je bent moe maar blij je kind weer te zien. Onderweg was ik bezig met wat er op tafel moest komen en of mijn kind een fijne dag heeft gehad op school en de bso.
Natuurlijk ben je blij als je de leuke verhalen hoort en je de glimlach van je dochter ziet. Teleurstelling op mijn gezicht wanneer m’n dochter vertelt dat een jongen uit haar klas tijdens de kleine pauze aan haar mouw heeft getrokken en de jas kapot heeft getrokken. Ik kijk naar de schade en schrik. Dat moet een flinke ruk geweest zijn. Wat is er gebeurd??? Spel met een paar kinderen waar andere kinderen zich mee gingen bemoeien en lieten uitlopen op een hard gedoe dat weinig met het originele spel te maken had. Kan gebeuren maar ik ben er alles behalve blij mee. Als alleenstaande, hardwerkende moeder heb ik veel moeite gedaan om een goede winterjas voor mijn kind te zoeken die er leuk uitziet en binnen mijn budget past. Ik koop een jas niet om kapot te laten trekken door en of ander pesterig joch.
Ik vraag aan een leidinggevende bij de bso of hij weet wat de procedure is in dit soort gevallen. Hij verwijst me naar de klasse juf. Zij is er de volgende dag weer. De volgende dag vraagt mijn moeder (ik moest naar mijn werk)aan de juf of zijn mij kan bellen na schooltijd in verband met de schade aan de jas van mijn dochter. De juf belt mij terug in de middag zoals gevraagd en vertelt mij dat het een zaak is tussen de ouders van de betrokken kinderen en geeft mij vervolgens het telefoonnummer van de moeder van het jongetje.
Maandagmiddag bel ik de moeder op. Ik stel mij netjes voor en vraag of ik met de moeder van I. spreek. Zij beaamt en ik leg uit waarom ik haar telefoonnummer heb gekregen. Ik leg de situatie uit en vraag hoe we hier een oplossing voor kunnen bedenken. De moeder reageert. In matig Nederlands zegt ze eerst dat ze mij slecht verstaat omdat ze buiten loopt. Daarna zegt ze dat ze van niets weet want haar zoon heeft haar niets verteld. Terwijl ze door blijft praten, verheft ze haar stem en wordt boos over het feit dat ik haar bel en haar zoon beschuldig. “Hij is onschuldig!” “Hij heeft niets gedaan, zijn kinderen. Misschien zij hadden ruzie.” Ik krijg geen kans meer om normaal toelichting te geven. Ze zegt nog iets onduidelijks en verbreekt de verbinding terwijl ik probeer iets te zeggen.
Nou ja zeg! Na een minuut probeer ik het weer. Ik weet dat ze de verbinding zelf verbrak maar ik ben bereid te doen alsof ik denk dat de verbinding per ongeluk verbrak. De telefoon gaat over en dan… niets! Ze heeft me weggedrukt! Nu komt er stoom uit mijn oren.
Als communicatieadviseur interculturele communicatie is het communiceren met en over mensen met een andere culturele achtergrond mij niet vreemd. Ik heb er geen moeite mee. Sterker nog, ik haal voldoening uit een geslaagd gesprek. Dit had een heel ander gesprek kunnen zijn dan wat het is geworden. Waar ligt dat aan? Had ik me beter moeten voorbereiden? Ik dacht dat ik dat had gedaan. Ik heb eerst aan school gevraagd wat hun beleid is in dit soort zaken. Wat is de procedure? Wat wordt er van mij als ouder verwacht in deze situatie? School zegt dat ik het zelf moest oplossen. Juf gaf mij het nummer. Ik sprak op een vriendelijke toon in een rustig tempo. Ik heb mezelf netjes voorgesteld. Heb vastgesteld dat ik met de juiste persoon sprak. Ben niet beschuldigend geweest. Heb stap voor stap verteld wat mij is verteld en wat ik met eigen ogen heb gezien. Waarom was dit de reactie van de vrouw?
We proberen iets anders.
Na het niet beantwoorden van mijn telefoontje, heb ik een sms opgesteld en verstuurd. Hierin heb ik aangegeven wie ik ben, dat we elkaar net hebben gesproken. Dat ik het uiterst onbeleefd vind dat ze het gesprek zonder opgaaf van rede verbroken heeft terwijl ik een gesprek met haar wil hebben. Ik heb aangegeven dat ik verwacht dat zij mij voor 18:00 u heeft teruggebeld om op een normale manier hierover te praten en zo niet, ik verdere stappen zal ondernemen.
Misschien dat de afstand van een sms ruimte creëert.
Ik rij naar huis. Boos en met verhoogde bloeddruk. Ik trap zonder er erg in te hebben heel hard op mijn pedalen zodat ik na 20 minuten voor de school sta. Normaal doe ik er 35 minuten over!
De juf is aanwezig maar druk bezig met het bezoek dat ze de volgende dag krijgen op school. Ik vertel haar in het kort wat er zich heeft voorgedaan. Ze luistert rustig en zegt vervolgens dat de andere moeder ook net voor haar stond. Dat ze voor 18:00 mij terug moet bellen maar dat ze dat niet gaat doen. Nu rijzen mijn wenkbrauwen. Waarom niet??? De juf weet het niet. Ze vertelt mij alleen wat haar is verteld. Ik heb de juf het bericht laten lezen . Er staat tenslotte niets in dat niet kan. Vervolgens vraagt de juf of ik zelf nog een keer wil bellen want die mevrouw is niet van plan mij te bellen.Ik vraag nog of er ook een vader des huizes is. De juf weet het niet (?) Ik bel wel in de avond. Misschien helpt het als ze rustig thuis is met de kinderen in bed.
Helaas wordt dat gesprek erger dan het eerste. Ze laat mij niet uitpraten, schreeuwt tegen mij, beschuldigt andere kinderen en beschuldigt mij van het kopen van slechte spullen. Verbreekt weer de verbinding.
Nu ben ik het zat! Handschoenen gaan af, communicatieadviseur jas gaat uit. Ik bel weer terug. Nu ga ik tekeer als een zwarte moeder.
Communicatieadviseurs zijn ook maar mensen.
Lekker ding! Pff wat een verhaal. Ik hoop dat het tot een oplossing kan / zal komen, zal het niet van haar kant zijn dan op een andere manier. Succes ermee! Brasa xxx